kara doğru bir yolculuktu sabah benimki. oh dedirten… kar özlemim var, istanbul’da gideremediğim. bembeyaz yol, sağdaki çam soldaki kayın bembeyaz, sonunda kar, heryerde.
ankara’da doğup büyüyünce bir nostaljidir oluyor bende. nasıl olmasın geçit yapar gibi tüm çocukluğumun, kolej yıllarımın (bilkent yılları da var ama o zaman değil. kolej zamanı mühim) geçtiği tunalı hilmi caddesinde bir aşağı bir yukarı yürüyünce şeritler geçiyor tam film gibi, gözümün önümden buralardaki zamanlarım, yediklerim, içtiklerim, haytalıklarım, ne ararsan.
ankara hala ankara.
aşçının menüsü :akşam tavko’dan tavuk köftesi, şahane ev turşusu. canım tavko. aşçının gizli sesi: aşağıdaki foto ayran ve balıkçıoğlu kraker ile diyet yaptığını sanan tüm zamanın gençlerine! ahh ah!
